Мұқағали Мақатаев

Қарындас, неге қидың қолаң шашты?
Біртіндеп неге жұлдың қиғаш қасты?
Бетіңе бірінші сорт ұн сепсең де
Баяғы қара жүзін ағармапты.
Ернің де қан ішкендей кезеріпті.
Шашың да қып-қызыл боп өзгеріпті.
Бокске қатыстын ба қарындасым,
Көзіңнің айналасы көгеріпті?

Мен сені сағынғанда
Мен сені сағынғанда,
Қарамай жауындарға, дауылдарга,
Қарсы қарап жүземін ағындарға,
Кеудемде қимылдаған жаным барда,
Мен сені сағынғанда,
Бір минут та қақым жоқ дамылдарға.
Мен сені қызғанамын,
Қызғаныштан мұз шайнап,
Тұз жаладым.
Шаңқылдап алдымнан шық,
Ана-қыран,
Алыстан келеді ұшып мұзбалағың.
Тәкаппар ең, өрлікке бола туған,
Жет тездеп,
Дауыл тұрғыз қанатыңнан.
Сен - мендік, мен - сендікпін, ана-қыран,
Қыранбыз, қырандардан жаратылған!
Сағыныштың сағымын жамылғанда,
Қарамай қара нөсер қағынғанға,
Саған ұшам,
Қалмайды сабыр жанда,
Мен сені сағынғанда, сағынғанда...

ДҮНИЕГЕ ЖАР

Ей, тәкаппар дүние!

Маған да бір қарашы.

Танисың ба сен мені?

Мен- қазақтын баласы!



«Тағы жұрт» деп тағы да

Танымассың, білмессің.

Өйткені мен қазақпын,

«Англичанин» емеспін.



Танисын ғой сен оның

Өзінен бұрын мылтығын.

Дәріптейсің қасиетін,

Адамы түгіл, итінің.



Мен де оны бір кезде

Етігінен танығам.

Қадай басып өкшесін

Далама кеп қаңғыған.



«Тағы» дейтін халқымды,

Дозақ дейтін даланы.

Кен қазам деп көр қазып,

Ақтаратын моланы.



Жылап жатса бір қазақ,

Күлуші еді-ау ол әлі!

Соның бәрі сұрқия

Сұм патшаның әлегі.



Екі аяқты аң патша

Көп батырды шеңгелін.

Сар далада сарғайдым,

Қасіретпен шөлдедім.



Мынау қара көзімнен

Сансыз дария жас ақты.

Өз етімді өзіме

Кесіп алып асатты.



Айтып, айтпай не керек,

Не көрмеді бұл қазақ!

Дүние бүгін ұялар,

Айтпа, ойбай, аузың жап.



Сорлы емес ем ежелден,

Қаралы едім, зарлы едім.

Ұялушы ем өзге елден,

Намысты едім, арлы едім,



Есе тиер, енші алар

Ел болсам деп ойлаушы ем.

Қазақпын деп айта алар

Мен болсам деп ойлауш ем.



Тәкаппар дүние төріне

Емін-еркін шықсам-ау.

Айтқанымды тыңдатып,

Айтқандарын ұқсам- ау



Деп ойлаушы ем, сол болды,

Арманыма жеттім мен.

Үдере жорттым, жол болды,

Тау төңкердім екпінмен.



Енді мені менсінбес

Европаның қай елі?

Қарсы келсем – құшақтар

Қаратпайтын әйелі.



Сорлы негр қара боп

Туғанына жазықты.

Тәкаппарсың дүние,

Көп қорладың аз ұлтты.



Қатарластың бірақ сен,

Аз дегенің көп екен.

Көміп кетер көпшілік,

Көп кешікпес күні ертең.



Бола бермес дүниеде

Күнде жанжал, күнде шу.

Жауып кетер жер бетін

Жалғыз ғана қызыл ту.



Сол қызыл ту астында

Күн келбетті қазақпын.

Оттар емес телмірген,

Азаматпын, азатпын.



Енді сірә, дүние,

Танисың ғой мені сен.

«Танысамын соғысып»

Деп ойлама тегі сен.



Төрт құбылаң түгел сай

Қорқытпайды соғысың.

Жетпіс қабат қорғандай,

Батысымда – орысым.



Шымдай болат киінген

Шұғылалы шығысым.

Тас түлектей түйілген

Қырғыз, якут туысым.



Қазақ деген атымды.

Өшіре алмас ешбір жау!

Төбесінен, тиіссе,

Төңкерілер Алатау.



Аумағы мол алыппын,

Кең- ді менің құшағым.

Британия аралын

Қолтығына қысамын.



«Тағы» емеспін тағы айтам,

Адаммын –ды бұрыннан.

Адаммын деп жылағам,

Адаммын деп қырылғам.



Тәкаппар ұлы дүние!

Қазақ деген – мен деймін.

Мылтығыңды ұсын ба.

Қолынды ұсын, кел деймін!

Мен жастарға сенемін!!!
(М. Жұмабаев)

Арыстандай айбатты,
Жолбарыстай қайратты,
Қырандай күшті қанатты —
Мен жастарға сенемін!

Көздерінде от ойнар,
Сөздерінде жалын бар.
Жаннан қымбат оларға ар,
Мен жастарға сенемін!

Жас қырандар — балапан,
Жайып қанат, ұмтылған.
Көздегені көк аспан,
Мен жастарға сенемін!

Жұмсақ мінез жібектер,
Суттей таза жүректер,
Қасиетті тілектер —
Мен жастарга сенемін!

Тау суындай гүрілдер,
Айбынды алаш елім дер,
Алтын Арка жерім дер,
Мен жастарға сенемін!

Қажу бар ма тұлпарға,
Талу бар ма сұңкарға?!
Иман күшті оларда,
Мен жастарға сенемін!..

Алаш — айбынды ұраны,
Қасиетті құраны.
Алаштың олар құрбаны,
Мен жастарға сенемін!
Мен сенемін жастарға:
Алаш атын аспанға
Шығарар олар бір таңда,
Мен жастарға сенемін!

ВсеМ ПрИВеТ!