Мұқағал - жалын үн...

Өлеңмен өртенген бір сағынышым,
Өлеңмен өзің салшы тағы мүсін.
Сезімдермен жүректі тулататын,
Жаралғансың тек қана жалын үшін.

Көңілді аспаныңнан айыңды алып,
Өлеңнің өзегімен ойын қағып.
Үлкен, жас, кәрі демей бәрімізде,
Шын ақын екеніңді мойындадық.

Бір өзің мәрт өлеңнің жалынысың,
Ақындар әлемінің жарығысың.
Мәңгілік есіміңді жыр-ғып айтар,
Мен үшін сен поэзия алыбысың.

Таңдаттырған ақыным сен деп еді,
Өлеңдерің әр кез маған дем береді.
Әр сөзіңе ғашық болған ауруымды,
Жазғың келсе жақын кеп емде мені.

Досын сүйді көңілдің сырыменен,
Жүректерді тулатты жырыменен.
Қара өлеңін жарылып оқығанда,
Төзім бермей кетеді жылы денем.
Сондықтан да мен сені Ұлы дер-ем.